Biebrzański Park Narodowy - w trosce o bagna

Czynna ochrona muraw na Grzędach

W krajobrazie Grząd odnajdziemy wszystkie elementy charakterystyczne dla naszego Parku – różne typy lasów, otwarte bagna oraz piaszczyste wydmy, od których Grzędy wzięły swoją nazwę. Na wydmach rozwinęła się charakterystyczna roślinność. Na najsuchszych siedliskach napotkamy płaty napiaskowej murawy szczotlichowej, przypominającej mozaikę, złożoną z porostów, szczotlichy siwej, macierzanek piaskowych, kocanek piaskowych, rozchodników ostrych i wielu innych. Miejsca żyźniejsze i nieco wilgotniejsze zajmują ciepłolubne murawy napiaskowe o bogatej i zwartej strukturze. Te półnaturalne zbiorowiska wykształciły się wskutek użytkowania, przede wszystkim wypasu. Jeszcze do niedawna zachowywały otwarty charakter. W naszej strefie klimatycznej, pozostawione bez ingerencji człowieka takie zbiorowiska jak murawy, łąki czy otwarte bagna, zaczynają zarastać i giną z krajobrazu a wraz z nimi szereg gatunków fauny i flory, wyłącznie z nimi związanych. Ponadto brak użytkowania sprzyja obcym gatunkom inwazyjnym, przede wszystkim amerykańskim gatunkom nawłoci (kanadyjskiej i późnej), które potrafią całkowicie opanować siedlisko. Kwietne murawy to siedliska zbyt cenne przyrodniczo, by pozwolić im ginąć z biebrzańskiego krajobrazu. Są one miejscem występowania rzadkich gatunków roślin, m.in. leńca bezpodkwiatkowego, sasanki łąkowej, sasanki otwartej i goździka piaskowego. Z tego względu w październiku br. pracownicy Biebrzańskiego Parku Narodowego zaangażowali się w czynną ochronę płatu murawy na Grzędach. Prace polegały na ręcznym wykoszeniu murawy przy pomocy kosiarek spalinowych, zgrabieniu biomasy, wyniesieniu jej poza siedlisko i zgromadzeniu w kopy. Zabiegi ochronne wykonaliśmy również na sąsiadującym z murawą stanowisku arniki górskiej. Usunęliśmy tutaj przy pomocy sekatorów podrost drzew i krzewów. Strefa buforowa wokół stanowiska została ręcznie wykoszona a biomasa zebrana i wyniesiona. Efekty naszej pracy będziemy monitorować w przyszłym roku. 

Tekst: Agnieszka Henel