Biebrzański Park Narodowy - w trosce o bagna

Orzeł przedni

Orzeł przedni należy do naszych najrzadszych ptaków. Choć występuje na czterech kontynentach i w skali globalnej jest gatunkiem najmniejszej troski, to lokalnie znajduje się na wielu Czerwonych Listach, w tym naszej, jako zagrożony. Jego populację szacuje się w Polsce na około 35 par lęgowych. W latach osiemdziesiątych odnotowano ostatnie lęgi tego gatunku w Dolinie Biebrzy. Obecnie niewielka szansa spotkania orła przedniego u nas, jest właśnie teraz, zimą.

Piękno tego orła najbardziej uwidacznia się w pełnym słońcu, kiedy jego pióra mienią się miedzianym i złocistym kolorem. Nic dziwnego, że w wielu językach nazywany jest „złotym orłem”. Młode osobniki, co prawda posiadają kontrastowe „białe spodnie”, ale po pięciu latach, kiedy dorosną, stają się dostojnie, jednolicie ciemno upierzone.

Orzeł przedni słynie nie tylko ze swego piękna, ale też z siły, zwinności i waleczności. Chociaż jest nieco mniejszy od bielika, potrafi chwytać większe i szybsze ofiary np. lisy, zające czy kozice. W locie aktywnym osiąga do 160 km/h, a pikując w dół – do 320 km/h, co stawia go na 2 miejscu w prędkości lotu po sokole wędrownym.

Szybujący po niebie orzeł to odwieczny symbol dzikości, wolności i otwartych przestrzeni. Jednak do polowań wybiera nie tylko otwarte łąki czy pastwiska. W Polsce ptak ten często przebywa w gęstych lasach, gdzie mimo swoich wielkich rozmiarów (rozpiętość skrzydeł do 2,25 m) skutecznie poluje na ptaki i ssaki leśne. W srogie zimy nie gardzi też padliną np. martwym dzikiem, tak jak na tym filmie.

Tekst: Piotr Tałałaj