w trosce o bagna i ludzi

Pliszka cytrynowa

Polska nazwa „pliszka” funkcjonuje w języku polskim od XVII wieku. Wywodzi się od wydawanego przez tego ptaka głosu. Ponieważ pliszki piszczą, dawniej nazywano je „pliską” lub „pliskwą”. Pliszkę określano również „trzęsiogonkiem” czy mniej przyzwoicie „kręcidupką”, gdyż prawie bez przerwy kiwa swoim długim ogonkiem. Jest nawet powiedzenie "Każda pliszka swój ogonek chwali". Naukowa łacińska nazwa Motacilla citreola pochodzi od słów  motus  czyli ruch oraz cilla – ogon czyli poruszanie ogonkiem, natomiast nazwa citreola odnosi się do cytrynowożółtej barwy upierzenia ptaków. Samiec pliszki cytrynowej w szacie godowej ma intensywnie żółtą głowę i cały spód tułowia (na zdjęciu). Samica ma żółtą tylko pierś i boki głowy. Młode są podobne do samic. W Polsce lęgowe są jeszcze 3 gatunki pliszek, wszystkie o wiele liczniejsze niż pliszka cytrynowa. Pliszka żółta zamieszkuje najchętniej podmokłe łąki i pastwiska, pliszka górska –  żyje nad śródleśnymi ciekami wodnymi a najbardziej pospolita pliszka siwa, gnieździ się w sąsiedztwie człowieka, wybierając za miejsce na gniazdo zakamarki i wnęki budynków.

Tekst: Beata Głębocka